- Dzień Dobry - usiadł obok mnie i czule mnie pocałował. - Jak się spało? - zabrał mój kubek i wziął łyka czarnej cieczy.
- Dobrze - odpowiedziałam i pogłaskałam go po policzku. - Musiałabym się przebrać, bo jak twoja siostra wparuje i zobaczy mnie w twoich rze.. - nie dane było mi dokończyć, bo do mieszkania weszła Lora z uśmiechniętym od ucha do ucha chłopakiem. Ale nie był to ten, którego spotkałam na ulicy, tylko inny. Wyższy i miał lekki zarost.
-Heeeejooo! - Vazquez zawył niczym zarzynana świnia. Marc spojrzał na mnie zaskoczony.
-Urżnął się i jakoś nie chciałam go pokazywać jego rodzicom - mruknęłam.
-To ta wielokrotnego użytku? - Alvaro oparł się o ścianę i podrapał po głowie. - Ładna - dodał z uznaniem. - Tello pokazywał mi zdjęcia jak była mokra - wyszczerzył zęby. - Zacne masz cycki - wypalił. Sapnęłam pod nosem, a Marc prychnął.
-Co takiego? Barcelona?! - warknął.
-Ma alkoholowe omamy - nalałam kawy do kubka i wcisnęłam Vazquezowi do łapska.
- Czy on skomentował moje piersi? - zapytałam i szybko stanęłam za Bartrą, który wpatrywał się w ową dwójkę. - I jakie zdjęcia? Marc, wiesz coś o tym? - zwróciłam się do niego, lecz pokiwał przecząco głową.
-Nie ma co się nim przejmować - machnęłam lekceważąco ręką. - Kilka piw za dużo i już. Po prostu trochę się kłóciliśmy i Muniesa nas godził.
-Poił - sprostował jak zawsze usłużny Alvaro.
- Fajnych macie kolegów - uśmiechnęłam się lekko, patrząc na młodego chłopaka. Muszę powiedzieć, że wyglądał sympatycznie. - Często się tak godzicie?
-Zawsze jak mnie te pizdy culesowe zdenerwują! - burknął. - Ale Lora jest po mojej stronie! - złapał mnie za szyję i przytulił. - To moja przyjaciółka!
-Vazquez, zabieraj łapska! - wysapałam, ale nic to nie dało. Nawet moje odpychanie go.
-Kochamy się - pokiwał z przekonaniem głową. Marc śmiał się pod nosem, jeszcze chwila i ja wybuchnę śmiechem i nie wiem kto wtedy zaciągnie Alvaro do łóżka.
- Ja również kibicuję FC Barcelonie! - uśmiechnęłam się szeroko. - To po przyjacielu, ale mniejsza z tym - dodałam, kiedy spojrzałam na minę Alvaro i Lory. - Fajnie mieć takich przyjaciół.
-Ale ona mnie bije - wyszeptał z poważną miną.
-Zamknij się! - wsadziłam mu palec między żebra.
-Aaaa!!! - zapiszczał.
- Jego to chyba boli - mruknęłam cicho. - Lora, jeszcze raz dziękuję za to wczorajsze zaproszenie. Było naprawdę cudownie - zwróciłam się do niej. - Do teraz czuje ten zapach..
-Wiem, że było - wzdrygnęłam się.
-Widziałem! Widziałem! - zarechotał Vazquez. - Stary, ale poszliście w ślimaka! Normalnie... Ślimak! - wywalił jęzor z japy i zaczął nim kręcić.
- Czy wy mieliście tam kamery, że wszystko wiecie? Zaczyna się to robić krępujące - spojrzałam się na Marca, który non stop się uśmiechał. - Nie chcę żyć w jakimś pieprzonym reality-show!
-Przywyknij - poradził jej Alvaro. Z trudem opanowałam śmiech.
-Zaufaj mi, słodziutka. Lepiej, żebym widziała to ja i kilka osób niż cały świat.
-Paparazzi by cię śledzili jak mnie! - Vazquez złapał się za serce.
-Nigdy cie nie śledzili - pokręcił głową Marc. - Kochanie, Lora tak ma, że widzi więcej niż inni, ale to zazwyczaj wychodzi na dobre reszcie świata.
- Serio? Jakoś cię nie poznaje.. - zwróciłam się do chłopaka i spojrzałam na Lorę, która zaczynała mnie przerażać. Ona wszystko wie! - To cieszę się, że wyjdzie nam to na dobre - pogłaskałam go po policzku.
-Nie poznaje? - wyszeptał Alvaro z miną zbitego psa.
-Bo chowali ją w buszu - powiedziałam mu na ucho. - Tam się nie zna celebrytów.
-Ładne to, ale takie głupiutkie - zachichotał zadowolony.
-Więc, sis... Nas wysłałaś w blask fleszy, a sama zaszyłaś się gdzieś na plaży? - Marc wziął się pod boki.
-Wiesz, jak trudno zawsze być w tym blasku? - westchnął Alvaro.
-Właśnie - pokiwałam głową.
- Jasne, bo wam uwierzę.. Poszliście się nachlać, a mnie nic nie powiedzieliście! - powiedział oburzony.
- Ze mną też możesz pić! - klepnęłam go w ramię i zachichotałam cicho. - Jestem godnym przeciwnikiem.
-Baba nigdy nie jest godna - odezwał się filozoficznie Vazquez.
-Pierdolisz już tak, że żal słuchać, pijusie jeden! - zdenerwowałam się.
-Kocham cię! - uśmiechnął się rozbrajająco.
- Jesteście naprawdę wspaniałymi przyjaciółmi! - powiedziałam ze śmiechem i wtuliłam się w ramiona Marca. - Miło było cię poznać, ale ja muszę już spadać.. Znowu rodzice.
-Nara, już nie mogę patrzeć - odwróciłam się na pięcie i pociągnęłam Alvaro za sobą.
-Tak, zdjęcia i na żywo, a cycków i tak nie pokazała - oburzył się.
-Jak powiem Aidzie to nie zobaczysz żadnych przez długi czas! - burknęłam.
-Lorka, a może wrócę do stanu wolnego? - zastanawiał się człapiąc z prędkością żółwia do mojego pokoju.
-Wrócisz - prychnęłam.
-I zrobisz mi medialny związek z jakąś modelką, co?
-Pewnie - wepchnęłam go do łóżka. - Od razu z Adrianą Limą, co? - ściągnęłam mu buty.
-Ale ona ma dziecko! Nie chcę dziecka! - zdjął bluzkę.
-To weźmiemy inną. Śpij! - nakryłam go i wyszłam. - Bez mlaskania bo się porzygam! - wrzasnęłam i położyłam się na kanapie.
- Pójdę się przebrać i szybko udam się do domu. Musze sprawdzić co w księgarni, trochę pobyć w domu i wtedy się zobaczymy, dobrze? - cmoknęłam go w usta.
- Skoro tak trzeba. Ale zobaczymy się wieczorem, co? - tym razem to on pocałował mnie.
- Nie wiem.. Może wpadniesz w niedziele do mnie na obiad? Wiesz, moi rodzice lubią takie uroczyste jajca - machnęłam ręką i odsunęłam się od niego, kiedy chciał mnie pocałować. - Miało być bez mlaskania.
- Racja, racja - pokiwał twierdząco głową i znów się do mnie przysunął. - Ale tylko troszkę - pocałował mnie w szyje.
-WON!!! - zawyłam, bo znowu zaczynali, a ja miałam serdecznie dość. Serio.
-Masz cycki, masz władzę! - zawtórował mi Vazquez.
- Co oni mają z tymi cyckami? - szepnęłam cicho. - Muszę się zwijać, więc puszczaj mnie, Bartra!
-Puść ja i niech idzie w cholerę - jęknęłam.
- Ja nie wyrzucam twoich gości! A Tello ostatnio przyłazi tu zbyt często - odpowiedział jej Marc i uśmiechnął się do mnie czule. - Czy ona ci w czymś przeszkadza?
-W życiu!
- Ale ja już sobie pójdę, a wy na spokojnie to sobie wyjaśnijcie - pocałowałam go w policzek i skierowałam się do pokoju Marca.
-Na półce w przedpokoju jest paczka. Weź ją sobie i w końcu wyjdź! - powiedziałam nieco grzeczniej. - Taki prezent na pożegnanie, chociaż wiem, że i tak wrócisz..
- Lora! - wydarł się Marc i przesłał mi buziaka. - Proszę cię, opanuj się. To moja dziewczyna!
-Chuj!
-Ja mam większego! - zawołał Alvaro.
-Nie pierdol! - stanęłam w drzwiach do salonu. - Znaczy się wiem, że ją pierdolisz, ale nie gadaj, że ty i ona... - skrzywiłam ją.
-Chujnia z grzybnią! - Z mojego pokoju wyłonił się zacny Alvaro. - Koniec wolności! Tylko nie bądź takim zjebem jak Villa i nie bierz ślubu jako hot dwudziestka jedynka!
- Tak, jesteśmy razem. Jak zechcę to nawet teraz sobie wezmę ślub! Mam dość ciągłego wtrącania się w moje życie.. - westchnął. - Monica lubi to co ja i jest nam razem dobrze!
-O Boże - sapnął Vazquez, a ja nie wytrzymałam i wybuchłam niekontrolowanym śmiechem.
- Nie martwcie się, nie planujemy ślubu - wyłoniłam się zza pleców Marca i spojrzałam na śmiejącą się Lorę. - To nie czas na wychodzenie za mąż! Mam studia i te sprawy.. I dziękuję za prezent. Kolejny - zwróciłam się do Lory.
-Nie ma za co - machnęłam ręką. - Mam tego pod dostatkiem, a prowadzając się z moim bratem nie możesz wyglądać byle jak.
-I śmierdzieć - wtrącił się, niezwykle dziś pomocny, Alvarito.
- Przecież braliśmy prysznic - zwróciłam się do Marca. - Jednak stać mnie na ciuchy i inne duperele.
-Nie kwestia kupić, kwestia, żeby ci dali i jeszcze zapłacili - odparowałam.
-W ogóle nie jesteś ekonomiczna i przedsiębiorcza. Przykro mi, Marc - westchnął mój pomocnik i zaciągnął mnie do pokoju. - Ciii... - położył palec na ustach. - To pójdą, a my się prześpimy - zachichotał.
- Rodzice mnie po prostu inaczej wychowali. Kochanie, muszę już spadać, ale zobaczymy się jutro. Obiad o 13, nie zapomnij - musnęłam jego usta i opuściłam apartament.
-POSZŁA!!! - zapiszczał Alvaro. - Macie piwo? - wystartował do lodówki, ale Marc złapał go za fraki i wpakował do łóżka.
-Dobranoc - warknął i wyszedł. - Ty możesz spać u mnie - zwrócił się do mnie.
-Oszalałeś? - popukałam się w czoło. - W jej smrodzie? - położyłam się na kanapie i nakryłam kocem.
-Jesteś nieznośna - pocałował mnie w czoło. - Jesteś wcielonym diabłem.
-Skoro i tak skończę w piekle, to po drodze mogę trochę zaszaleć - uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy. - Pa.
Wyspałam się, zjadłam kanapki i wzięłam prysznic. Stałam przed lustrem w przedpokoju w szlafroku, koszuli nocnej i japonkach.
-Jakieś plany na dziś? - spytał Marc z salonu.
-Może... - zamyśliłam się. - Wiesz, że wieczorem idziemy do Davida? - zerknęłam na niego.
-Tak, dzwonił do mnie - skinął głową i wtedy z mojego pokoju wytoczył się Vazquez. Usiadł bok Marca i ziewnął.
-Może pójdę na tenisa? - powiedziałam sama do siebie.
-Super! - podskoczył jeszcze pijany Alvaro. - W końcu będziesz w spodniach! Sportu nie da się uprawiać w kieckach! - zatarł ręce. - Nawet śpisz w sukience! - fuknął.
-Żeby było szybciej - puściłam mu oczko i z niknęłam w swoim pokoju. Wyciągnęłam z pudła sportowe ciuchy i rakiety tenisowe. Po chwili wyszłam i stanęłam przed chłopakami.
-Zabij mnie - jęknął Alvaro.
-Brak spodni - zaśmiał się Marc.
-Wrócę za kilka godzin, pa! - ucałowałam każdego i wyszłam.
*
Po ciężkim dniu w księgarni postanowiłam spędzić wieczór w domu i dać wolną rękę Marcowi. Przecież nie musimy się ciągle spotykać, a ja powinnam zadzwonić do Hugo i pobyć z rodzicami, którzy chyba byli źli o to, że nie wracam do domu na noc.
- Czołem, rodzice - uśmiechnęłam się i usiadłam między nimi na kanapie. - Co oglądacie? - spojrzałam na ekran telewizora.
- Jakieś bzdury - wysapał tata i spojrzał się na mnie. - Gdzie ty przebywasz całe dnie? I co najważniejsze noce?!
- Tatko, nie denerwuj się - pogłaskałam go po ramieniu. - Jestem tam bezpieczna.
- Tam?
- U Marca! - odpowiedziałam zrezygnowała i spojrzałam na mamę, która zawsze miała dobry wpływ na ojca. Jeśli coś przeskrobałam, to szłam do mamusi i ona wszystko załatwiała. - To ten kolega z księgarni - zwróciłam się do niej.
- Wygląda na sympatycznego chłopca - odparła i spojrzała na ojca. - Joseph, jest młoda. Niech się bawi, korzysta z życia.. Ten chłopak na pewno jest porządny i nic jej nie zrobi.
- Nie musisz zostawać u niego na noc! Ile ty go w ogóle znasz? Nie tak cię wychowaliśmy, Monica.
- Nie gniewaj się. Zaprosiłam go jutro na obiad, to go poznasz i będziesz spokojniejszy.
- Tak? - spojrzała na mnie mama. - Co mam ugotować? Może kurczaka? Co lubi? - zaczęła zadawać milion pytań.
- Ugotuj cokolwiek. To facet, wiec zje wszystko - przewróciłam oczami i spojrzałam na tatę. Jego mina wyrażała wszystko.. Nie był zadowolony.
- Tato! Marc to naprawdę fajny chłopak. Lubię go.
- Zobaczymy jutro.
- To ja pójdę zadzwonić do Hugo - powiedziałam radośnie i pognałam do siebie. Modliłam się w duchu, aby mój przyjaciel wreszcie odebrał, bo ostatnio nie mogłam się z nim skontaktować. Zaczynałam się o niego martwić.
- Halo? Hugo? - zapytałam, kiedy po kilku sygnałach ktoś raczył odebrać ten pieprzony telefon. - To ty?
- Tak, to ja! - usłyszałam jego radosny głos. - Co u ciebie, Mała?
- W porządku. A co u ciebie? Nie odzywasz się wcale!
- Musiałem pozałatwiać kilka spraw.. Ale wszystko jest super. Mam pracę i zaczyna mi się tu podobać.
- To dobrze.- mruknęłam cicho. - Tęsknie za tobą.
- Ja za tobą też, Monica. Ale lepiej mi powiedz, co u twojego nowego kolegi?
- U Marca? Chyba się zakochałam - wymamrotałam i położyłam się na łóżku. - Jest wspaniały! Chociaż jego siostra za mną nie przepada.
- Szkoda, że nie mogłem się z nim spotkać. Powinienem przeprowadzić jakąś rozmowę kwalifikacyjną, czy coś.. - zarechotał.
- Mój tato to jutro zrobi! Zaprosiłam go na obiad.
- Niedzielny obiadek z rodzinką Rubio? Nagraj mi to!
- Spadaj, Hugo!
- No co? Już widzę jak twój ojciec go przepytuje.. A mamusia się zachwyca!
- Jesteś straszny. I ty niby masz miano mojego najlepszego przyjaciela? - zapytałam z wyrzutem. - Już za tobą nie tęsknie.
- Dobra, ja też nie!
- To nie. Kończę, bo ten telefon kosztuje fortunę!
- Ok. Kocham cię - usłyszałam jego głos.
- Ja ciebie też, Hugo - odpowiedziałam i szybko się rozłączyłam. Zdecydowanie nie lubię takich rozmów. On powinien tu być!
*
Po wyczerpującej grze w tenisa, relaksującym masażu i drobnych zakupach, w końcu dotarłam do mieszkania. Wzięłam prysznic, ubrałam się, pomalowałam i spojrzałam w lustro. Sukienka, buty, torebka... Wszystko jak trzeba.
-W to mam się ubrać? - jęknął Marc wychodząc ze swojego pokoju. Obu braci, a także chłopaków, którzy mi gdzieś towarzyszyli, przyzwyczaiłam do tego, że czeka na nich gotowy strój. Wolałam sama o to zadbać i potem nie świecić oczami. Także teraz Bartra miał na sobie jasny garnitur, białą koszulę i trampki.
-Tak - pokiwałam głową i poprawiłam mu kołnierzyk. - Prezentujesz się przyzwoicie - powiedziałam zadowolona.
-Myślisz, że Monice by się spodobało? - wyszczerzył się. Zgrzytnęłam zębami i delikatnie się skrzywiłam.
-Myślę, że dla niej nie będziesz musiał się tak elegancko ubierać chyba, że idąc na gale, na które osobiście was wyśle. - fuknęłam.
-Albo na ślub - spojrzał na swoje odbicie w lustrze i się wyprężył.
-Zrobię wszystko, żebyście go nie wzięli - stanęłam obok niego i poprawiłam kosmyk opadający mi na oko.
-Nie wątpię - uśmiechnął się i cmoknął mnie w czoło. - To nie jest Sandra - szepnął.
-Tym bardziej. Ile ty ją znasz? - spojrzałam na niego. - Sandrę miałeś kilka lat i patrz jaki numer wywinęła. Skąd wiesz co ta odwali, co?
-Wiem, że się nad nią znęcasz, bo chcesz ją przetestować. Ciągle jej powtarzam, żeby się nie przejmowała, ale jakoś nie dociera.
-Im więcej zniesie tym więcej warta - powiedziałam bardzo cicho i puściłam mu oczko. - Dziewczyna Erica nie takie cyrki miała, ale dziś jestem w stanie wskoczyć za nią w ogień.
-Może i za Monicą będziesz? - objął mnie w pasie.
-Chyba ocipiałeś! - prychnęłam. - Bierz kwiaty i chodź!
David i Patricia jak zwykle powitali nas bardzo serdecznie. Pani domu zrobiła przepyszną kolację, ale dziewczynki nam nie towarzyszyły. Musiały iść spać.
Po pogaduszkach przy lampce wina, wstałam z kanapy i skinęłam na Davida. Posłusznie wstał i udaliśmy się do gabinetu.
-Lubie to - uśmiechnął się i usiadł na krześle za biurkiem. - Niczym w filmie. Po kolacji są interesy.
-Mężczyzn z mężczyznami a kobiety zostają na ploteczkach - zachichotałam i usiadłam po drugiej stronie biurka.
-Twój brat idealnie nadaje się do plotkowania - powiedział nieco złośliwie.
-Wiem, w tym naszym rodzeństwie to ja mam jaja. Ericowi zaczynają rosnąć, ale Marcowi nie muszą. Dobrze się czuję, gdy dbam o niego, ale nie o tym chcę gadać - założyłam nogę na nogę. - Potrzebujesz pomocy.
-Wiem, ale nie wiem o jakiej dziedzinie mowa - spojrzał na mnie uważnie.
-Przecież nie o twojej karierze sportowej - przekręciłam oczami. - Chociaż wszystko zaczyna się od niej, ale tu akurat nic nie mogę zrobić.
-Mów - posmutniał.
-Nie grałeś pół roku, klub nie zarobił ile chciał, działaczom to nie w smak. Masz rodzinę na utrzymaniu, wydatki nie maleją, a kasy coraz mniej, prawda?
-Prawda - pokiwał głową.
-Nie daję zginąć przyjaciołom, David - wyjęłam z torebki starannie złożoną kartkę. - Masz kontrakt z Adidasem, ale to zlecenie jest ekstra. Ktoś się wycofał i potrzebują zastępcy. Na szczęście dowiedziałam się w porę i jestem - podsunęłam mu ją. - Ciuchy, ale jest mały bonus. Możesz zabrać córki.
-Dziewczynki? - drgnął.
-Za dzieci zapłacą ci dwa razy tyle. Sam doskonale wiesz, że paparazzi ciągle za tobą chodzą i chcą zrobić im zdjęcia. Dla nich to będzie super zabawa, dla ciebie i Pati, czysty zysk. Sesja jest jutro, decyzja należy do ciebie czy zabierzesz Zaidę i Olayę, ale sam przyjdź. Nic się nie stanie jak ich nie weźmiesz. - Skończyłam mówić i uważnie się w niego wpatrywałam. Myślał nad czymś intensywnie czytając umowę.
-Dostaję kasę z klubu, ale sporo poszło na rehabilitację, bo wiele zabiegów miałem prywatnie, żeby nie obciążać klubu... Pieniędzy mi nie przybywa... - wahał się. Wtedy odezwał się we mnie wewnętrzny głos, który był przez lata skutecznie zagłuszany, a nazywał się zwyczajnie - rozsądek. Zawsze obsługiwałam obcych i miałam gdzieś co robią ze swoimi dziećmi byle mi płacili, ale tu przede mną siedzi ta sierota Villa...
-Nie bierz ich - powiedziałam cicho patrząc mu w oczy. - Znajdę ci więcej dodatkowych sesji, ale nie sprzedawaj córek, nawet za ogromną kasę. Mówię to, bo wiem jak trudno potem odzyskać prywatność. Są małe, nie wiedzą co się wokół nich dzieje i niech tak zostanie jak najdłużej.
-To czemu mówiłaś, że mogę je zabrać? - zdziwił się.
-Bo taką mam pracę?! - obruszyłam się. - Przedstawiam ci opcje i pozostawiam pole do wyboru. Rzadko kiedy doradzam swoim klientom. No, ale ty jesteś też moim przyjacielem, a to co innego.
-Nie brać ich? - upewnił się.
-Same zdecydują czy zechcą skorzystać z twojej sławy. Teraz trzymajmy je od tego z daleka - wstałam. - Zadbam o to.
-Dzięki - wyszczerzył się. - To teraz chodźmy na ciasto. Pati zrobiła pyszne! Ma talent kobieta! - mlasnął.
-Villa - westchnęłam. - Kupiłam to ciasto. To i każde inne, gdy was odwiedzamy.
-Serio? - zdumiał się.
-Serio - roześmiałam się.
-To dlatego inne są gorsze...
***
Hej! Z tej strony chora Monika, która wczoraj nauczyła się tańczyć. Uwierzcie, że to cud :D W poniedziałek wraca do szkoły i czeka na nią klasa maturalna, ale z Kają u boku wszystko jest łatwiejsze. Pozdrawiam! :)
I kilka słów od Vingi: Całuje, pozdrawiam i życzę dobrej zabawy z Lorą, Tello, Marcem i jednorazówką.. znaczy się Monicą :)
